De eerste schrijfopdracht bij The write way, vanochtend. Oké, daar gaat ie weer. Geen idee en dat is nu juist wat het zo verdoemde moelijk maakt. Oh, verschrijving! ‘Verdomde’ werd ‘verdoemde’. Zou dat komen door wat er nu in de wereld, in Europa, in Frankrijk, België en Duitsland gaande is? Dat idee van hel en verdoemenis? Van Sodom en Gomorra? Ik leef er tussen in en fiets er moeiteloos langs. Ik registreer, reageer en leg het langs mijn eigen ijklat.

Ai Wei Wei (Art Zuid, 2014)

En dan zie ik al het goede dat mij omringt. Is dat erg, dat ik schijnbaar moeiteloos verder ga met leven? Ik begrijp de jongens en meiden die zo zijn, of geworden zijn, niet. Maar ik zie hun daden als een teken van onzekerheid, een brevet van onvermogen. Moet ik er iets van vinden, over zeggen? Wie zit daar op te wachten?

Wat ik kán doen, doe ik. Ik leg het weer langs mijn eigen meetlat = leeflat. En relativeer met mijn waarden en werkzaamheden. Een betere wereld begint bij jezelf. En als er niets positiefs uit mijn mond kan komen, houd ik hem dicht.

Picasso, bull, 1942