Bijten in een sappige Laurens
Nou, daar lig ik dan. Van al mijn zomerplannen moeten er een aantal de ijskast in. Met dit weer is dat misschien zo gek nog niet… Vaarwel rondreis door Vietnam, tot later flitsende fietstochten langs de kust en so long werkplek, voorlopig ben ik even met mijn brace aan huis gekluisterd.
Mijn wild en losbandig leven kwam tot stilstand. Ik glibberde weg op een plasje water dat mij, onzichtbaar op de laminaatvloer, in de val lokte en tot een diepe kniebuiging dwong. Een gebroken knieschijf, met 3 of 4 breuklijnen als meridiaan en evenaar over de aarde. Hoe het verder gaat zal blijken bij het volgende ziekenhuis bezoek, aan het einde van deze week. Wel een beetje zuur dat ik paardrijden heb ik opgegeven vanwege de risico’s op valpartijen. De stelling dat de meeste ongelukken in en om het huis gebeuren is hiermee weer eens onderstreept.
Maar ieder nadeel heeft zijn voordeel: op de momenten dat pijnstilling werkt, kan ik schrijven.
Zo wilde ik jullie al eerder vertellen over mijn recente bezoek aan de tentoonstelling De Grote Curve waarin Henri Laurens (1885-1954) de hoofdrol speelt. In het prachtige museum Beelden aan zee staan zijn sappige creaties in slagorde opgesteld. Zijn vrouwelijke beelden, na zijn dood in brons gegoten, zijn klein maar stevig, compact en met mooie oppervlaktespanning. Ze zijn massief en dragen prachtige allegorische titels als La Mer, Luna of Sirène. De modellen nemen poses aan die ik op dit moment onmogelijk na kan doen. Zittend met gebogen benen en armen in elkaar gestrengeld achter het hoofd. De modellen weerspiegelen Laurens ontwikkeling van kubistisch werk onder invloed van Picasso en Braque naar zijn voluptueuze eigen stijl. De vrouwen zijn tegelijk sierlijk als de golven van de zee als aards, met een duidelijke basis die ze verankerd met het leven.
Henri Laurens, Femme au compotier
Mooie zwart-wit foto’s op de wand laten Laurens zien in het gezelschap anderen, o.a. Matisse, die hem zeer bewonderde. Een bijna vergeten beeldhouwer vergeleken met grootheden als Arp, Zadkine en Brancusi, maar zeker de moeite van een bezoek aan Scheveningen waard. De instaprondleiding is zeer toegankelijk en verhelderend. Tot 26 oktober.
Henri Laurens, Grande maternité, 1932
Fijn dat jij Laurens ook zo mooi vond Odette. Hij is volledig onterecht zo onbekend gebleven. Goed dat beelden aan Zee er aandacht aan besteed. En dan je been. Nu maar even afwachten wat men er vrijdag van gaat zeggen. Gelukkig leven we in een tijd dat pijnbestrijding en anesthesie mogelijk zijn. Pas nog een en ander gelezen over operaties in tijden dat men enkel op wat alcohol terug kon vallen. Dat was niet leuk… Hoor graag van je over het vervolg.
Lieve Odette,
Wat sneu dat jouw reis naar Vietnam niet doorgaat. Het is daar nu wel warmer dan hier. Ga jij met de VNC?
Ik kan wel merken dat jij de schrijfcursus met “goed gevolg” hebt doorlopen. Jij hebt jouw ongelukje goed verwoord.
Sterkte!!
Anthonie
Mooi! Maar voor jou beterschap! Gelukkig is het weer in Nederland wel in vakantiestemming.
Mooi!
Lieve Odette,
Dit is een 2e poging om via dit bericht te antwoorden, vorige gaven aan mislukt.
Wat triest, dat je door een ongelukkig val in huis niet naar Vietman op vakantie kon gaan. Je moet maar denken, wat in het vat zit verzuurt niet !
Over Laurens had ik al iets gelezen of gezien via Kunstuur en lijk mij inderdaad een erg mooie expositie of het er van komt weet ik nu niet. In ieder geval bedankt voor de tip.
Zelf heb ik ook een tip: n.l. in Het Grachtenhuis te Amsterdam is Ellen Davidzon; Licht op de gracht t.m.
14/9.
Odette ik wens je veel sterkte in de komende tijd en dat je knie voorspoedig zal genezen, liefs xxx Miep
Hoi Miep,
Dank voor je lieve woorden. En je hebt natuurlijk gelijk: wat in het vat zit, verzuurd niet. Dat halen we wel weer in. Scheveningen is echt een aanrader. Wel even wachten tot het weer iets minder extreem is. Warme groet, Odette