Beeldblog: Ai Wei Wei
De Chinese kunstenaar Ai Wei Wei heeft mijn hart gestolen; hij heeft de moed om te spreken als anderen zwijgen. Hij kan niet tegen onrecht-, vaardigheid. Dat herken ik ook bij ons in de familie, maar dan op een veel kleinere schaal. Heftige discussies zijn het gevolg. Moet je buigzaam zijn als bamboe en zo, langzaam, proberen dingen te veranderen, of houd je je rug recht met het risico te breken’?!
Ai Wei Wei trotseert (al jaren) het politieke regime in China. Maar hij is ook een trotse Chinees, die zijn afkomst, kunst en cultuur koestert. Hij laat zien waar hij vandaan komt en welke schoonheden zijn land voortbrengt. De keramiek (toepasselijk met de internationale naam ‘china’ aangeduid), het ambacht van ‘made in China’ in de cirkel van krukjes, en zijn verbondenheid met het grote fietsende volk, in de fiets-installaties. Maar ik ging echt om bij zijn installatie in Tate Modern, Londen, waar hij miljoenen keramische zonnepitten liet storten in de voormalige turbinehal. De productie van die pitjes waarborgde een inkomen voor vele Chinezen, uit het dorp van zijn familie. Mallen van pitten, met drie zwarte streepjes, waar het hele dorp voor was gemobiliseerd. En net als bij een bosje tulpen, is het de veelheid van zo’n eenvoudig vormpje dat ontroering teweeg brengt. In Tilburg zag ik een grote berg pitten en in het Groninger Museum staan de krukjes.
Een van de hoogtepunten van het jaar 2013 was het bezoek aan Art Zuid, waar ik de fietsinstallatie bewonderde. Toen ik daar ook nog mijn grote voorbeeld en ‘adoptief vader’ Henk van Os ontmoette, viel alles op zijn plaats. De keuze van Van Os voor Ai Wei Wei bij Art Zuid zie ik als zijn eerbetoon aan deze taaie Chinees. We zijn allebei fan van hem en dat versterkt onze band. En laat die Wei Wei nu ook nog in hetzelfde jaar geboren zijn als ik… dat kan geen toeval zijn.