Beeldblog: Dick Ket
Ik hou van kunst. Ik raakte met het virus besmet tijdens mijn middelbare schoolopleiding in Arnhem. In de pauze of ter overbrugging van tussenuren gingen we koffiedrinken in het cafe van het Gemeente Museum in Arnhem, nu bekend als Museum voor Moderne Kunst Arnhem: MMKArnhem.
Daar stond ik voor het eerst oog in oog met werken van Dick Ket. Merkwaardige, heldere, realistische schilderijen; een zelfportret of een stilleven met een emaille schaaltje, een flessegroene apothekerskaraf en een geblokte theedoek. Die theedoeken hangen nu in mijn keuken en gebutste emaille voorwerpen vind ik nog steeds onweerstaanbaar.
Maar het verhaal van zijn leven drong pas goed tot mij door toen ik besloot over hem mijn afstudeerscriptie te schrijven. Ik verslond zijn biografie, doorspekt met tegenslagen, een hartkwaal, een verboden liefde en een diep isolement. Een prototype bohémien kunstenaar, die ondanks alle ontberingen zijn weg voortzette. Een doorzetter was het; niet uit het veld te slaan en zich vastklampend aan reproducties om toch op de hoogte te blijven van ontwikkelingen om hem heen.
Dat inspireerde mij en van hem leerde ik om vooral goed om me heen te kijken, details in me op te nemen. Maar de mooiste les die hij me leerde was te gaan voor wat ik wil, me niet tegen te laten houden en het leven te leven. Het heeft even geduurd voor ik deze wijsheid in relatie kon brengen met het leven dat ik nu leid, ongeveer veertig jaar later. Maar dat maakt niet uit, want sinds die bezoekjes aan het MMA in Arnhem, heeft kunst mijn leven alleen maar mooier gemaakt. Dank je wel Dick!