Hij houdt ons voor de gek: als je denkt dat je met een foto te maken hebt, blijken de portretten van Betty schilderijen.

Gerhard Richter werkt abstract, figuratief en decoratief. Op groot en klein formaat. Hij scherpt zijn blik en vindt zichzelf steeds opnieuw uit. In de wind wapperende gordijnen of een lezende vrouw geënt op Johannes Vermeer, een flakkerende kaars: zoveel afwisseling herinner ik me vooral van Pablo Picasso. Alles proberen.

Hij voegt eigen ervaringen toe, schuwt geen politieke vraagstukken, maar neemt geen stelling. Hij observeert en signaleert.

Aanvankelijk schildert hij naar foto’s: krantenknipsels en familiekiekjes, vooral in zwart wit. Later schilderde hij ook eigen foto’s na zoals landschappen en zeegezichten in kleur. De randen van het onderwerp, zoals hier bij zijn dochter, vervagen aan de randen. De wisselende scherptedieptes accentueren de foto-effecten.

De jonge, liggende Betty, is 9 jaar oud als haar vader haar schildert. De onnatuurlijk rode lippen en het rode vestje van het jonge meisje harmoniëren, maar lijken niet bij haar jeugd te passen. De zittende oudere Betty (dan 20 jaar) kijkt niet naar ons, maar richt haar blik op een grijs monochroom doek dat ook van haar vaders hand is. De extreme draaiing van het lichaam neemt onze blik mee. De rode bloemen op het witte vest steken fel af tegen de donkere achtergrond. Ik kan er uren naar kijken en me verbazen over zoveel vakmanschap. Een gladde en ambachtelijke techniek en in niets te vergelijken met zijn geschaafde, abstracte werken. Die komen ook nog een keer voorbij. Een groot kunstenaar, die Gerhard.

Betty, 1977, Museum Ludwig, Keulen, 30x40cm

Abstraktes Bild (809-4), 1994, particuliere collectie, 225x200cm