De slappe winter is ingehaald door een heerlijke lente, die al neigt naar zomer met hoge temperaturen. Het zonnetje schijnt en ik wil naar buiten. Genieten van de ontluikende natuur, het jonge groen en het frisse geel van narcis en forsythia. Het zijn momenten waarin ik de lente ruik in het gras dat voor het eerst gemaaid wordt, de merel me ’s morgens wakker kwettert en de vergezichten van Gerrit Benner voor me opdoemen.

De Friese tovenaar die in heldere blauwe, witte, en groene tinten, soms aangevuld met een uitbundig rood en geel, vergezichten van het Friese platteland laat verschijnen. De tijd glijdt er geruisloos voorbij. Onder en boven de streep van de horizon nemen lucht en landschap een even groot deel van het doek in beslag. In dikke penseelstreken herken je sloten, dijken en vaarten. De schilder is een bondgenoot van de natuur en speelt met voorn en vlakte, sluit vriendschap met de wolken en ‘voelt en voedt’ het land met zijn penseel. Eindeloze vergezichten van provinciegrens tot aan de Waddenzee. Hier en daar een koe of paard. De mens is bijna nooit in dit decor opgenomen. Die speelt in de grootsheid van deze setting een ondergeschikte rol, is nietig in die wijdse natuur.

Landschap met rode wolken, 1968

De invloed van Cobra op de autodidact Benner is zichtbaar in die frisheid van kleuren en ongereptheid van het land. Het landschap lijkt een synonym voor de Fries zelf: eerlijk, onomwonden en krachtig. Benner exposeerde van Brazilië tot Japan en zijn werk wordt gerekend tot het Friese canon. Fijn dat er een overzichtstentoonstelling van hem georganiseerd wordt in museum Belvedère in Heerenveen (vanaf 4 oktober 2014), zodat we lente en zomer nog langer kunnen vasthouden.

Zomerlandschap, 1975