Terwijl tout le monde in kranten, sociale media en televisie zich uitspreekt over de aanslag op het kantoor van het satirisch tijdschrift Charlie Hebdo, doe ik een bescheiden poging te achterhalen hoe beeldende kunst zich verhoudt tot vrijheid, gelijkheid en broederschap.

Onmiddellijk doemen klassiekers uit het verleden op: van Goya’s ‘derde mei in 1808’, het vlot van Medusa als aanklacht tegen kapitein en reddingsoperatie vertaald door Gericault (1818) aangevuld met ‘De vrijheid die het volk leidt’ van Delacroix (1830).
In de 20ste eeuw duidde Picasso op de burgeroorlog in Spanje met het oorverdovende Guernica (1938) en de kaartspelende kreupelen van Otto Dix (1920) veroordelen de eerste wereldoorlog. Robert Capa werd wereldberoemd met de stervende soldaat op foto in 1938.
Henneman ‘schreeuwt’ en Shirin Neshat protesteert in ‘My Beloved’ (1995) in zachte doch dwingende stijl tegen de regering in Iran. Ai Wei Wei stelt met veel eigen risico het regime in China aan de kaak.
En ik? Ik laat de afbeeldingen zien en bespreek ze met mijn gasten/deelnemers. Soms discussiëren we heftig, soms zijn we stil.

Vandaag ben ik even stil.