Vorige week bezocht ik het razendpopulaire fenomeen: popup-museum. Het Allard Pierson Museum in Amsterdam is gastheer voor depotvondsten van min-of-meer bekende Nederlanders. Nou, dat willen onbekende Nederlanders ook wel: ronddwalen in de kelders van musea, schatzoekertje spelen en daar dan uiteindelijk een mooi zaaltje van maken.

Mijn handen jeuken al maanden om deze uitdaging voor de nieuwe kunst & cultuur-organisatie in Almere aan te gaan (geduld is een schone zaak), laat staan dat je in bijvoorbeeld het Gemeentemuseum in Den Haag mag rond snuffelen. Dat is dan weer een buitenkansje voor mijn ‘broer’, Joost Zwagerman. Ik was nieuwsgierig.

Lilian, Greet en ik gingen op pad: Charley’s Angels met zeer uiteenlopende smaken, keken en vergeleken. En toen we weer buiten stonden zeiden we volmondig, dat het een goede keuze was geweest. Als ik na afloop een cijfer zou mogen geven, dan rolde er een dikke voldoende uit. Mijn liefde voor de Middeleeuwen is bekoeld en laaide ook nu niet weer op en met de keuzes van Jasper Krabbe weet ik me vaker geen raad.
Maar Nico, Jan, Halina maar vooral Marc-Marie en Joost maakten alles goed. En hoe geniaal is Nico: “Ik vond wat gevonden wilde worden”. Serendipiteit als toverwoord: prachtig!

Het meest bijzondere was het besef dat Joost en ik ook hier weer een zelfde soort smaak hebben, ‘familie’ van elkaar zijn. Het kan toch geen toeval zijn dat hij een topstuk van de door mij zo bewonderde Dick Ket kiest, waar ik mijn afstudeerscriptie over schreef? De prachtige verstiling, het Cézanniaanse perspectief, de detaillering van de objecten: pure schoonheid. Gecombineerd met ‘nap met eitjes’, verrassende ‘haas’ van Piet M. en de roerloze roeken, onweerstaanbaar. Kwetsbaarheid en kwaliteit. De apotheose in zaal 1 in plaats van 10.

En nu met volle kracht vooruit, Schouwburg Almere!

Floris Verster, twee dode roeken